Джэсіка — інструктар палка Каліноўскага, чалавек смелы. Шмат у чым таму, што не пабаяўся прызнацца ў сваёй слабасці. Пасля адной з баявых задач, як кажа мужчына, яго маральна «паплавіла», і вайсковец не змог вярнуцца на фронт. Але і сыходзіць са службы не стаў. З таго часу ўжо паўтара года ён трэніруе рэкрутаў у навучальным цэнтры. Пра тое, як давалася няпростае рашэнне і ці можна вучыць іншых, калі сам не ўдзельнічаеш у баявых задачах, ён расказаў «Люстэрку».
«Падчас кантакту адрэналін мацнейшы за страх, але калі ўсё заціхае ці спыняецца, страх зноў накрывае»
Інструктар Джэсіка пра сябе кажа няшмат. Ён нарадзіўся ў Беларусі, хоць па нацыянальнасці ўкраінец. Ведаў, што калі-небудзь пераедзе на гістарычную радзіму, але наўрад ці ўяўляў, што прывядзе яго сюды вайна. На пытанне, як на трэці год «поўнамаштабкі» маецца, адказвае каротка:
— Не горш, чым усе. Калі здаецца, што нешта не вельмі добра, успамінаю, што ёсць хлопцы, якія цяпер сядзяць у акопах ці штурмуюць пасадкі. І ім, напэўна, трымацца складаней і праблемы сур’ёзнейшыя і важнейшыя. Усё спазнаецца ў параўнанні. Таму ў мяне ўсё адразу становіцца не горшым, чым у іншых.
— Затое ваш пазыўны вельмі адрозніваецца ад іншых, чаму вы Джэсіка?
— Калі ў мяне няма часу, я звычайна кажу, што так звалі майго сабаку. Часам расказваю, што мая прабабуля з Вялікабрытаніі, і я ў гонар яе назваўся, ці што сустракаўся з дзяўчынай з Бразіліі, у якой імя Джэсіка (смяецца).
Хоць насамрэч усё нашмат празаічней. Калі яшчэ сам быў рэкрутам і нам сказалі прыдумаць пазыўныя, я галаву зламаў. Перабраў усё, што мне падабалася з фільмаў, серыялаў, мультфільмаў, камп’ютарных гульняў. Нічога не клеілася. Потым успомніў, што нейкі час працаваў за мяжой вядоўцам у начным клубе, там у мяне быў яркі і кароткі псеўданім. Агучыў яго пабрацімам, яны забракавалі. Патлумачылі: «У рацыі будзе гучаць як перашкоды». І папрасілі яго надтачыць. Я проста сказануў ад балды: «Джэсіка». Усе пачалі смяяцца. Жартавалі: прыкольна, калі ў зводках расійскіх навін будзе сказана: «Джэсіка ўзяла ў палон двух расійскіх вайскоўцаў». Ну і неяк так засталося Джэсіка і Джэсіка.
— Як вы з байца сталі інструктарам?
— Гэта доўгая гісторыя. Пасля вучэбкі я паехаў на баявыя, мы базаваліся недалёка ад Бахмута, а задачы выконвалі ў самім горадзе. Падчас адной з іх, пакуль хлопцы абкопваліся, мы маленькай групай (тры чалавекі) пайшлі на разведку ў найбліжэйшую пасадку. У нейкі момант метраў за 20 убачылі байцоў. Паводле нашай інфармацыі, там маглі быць сумежнікі, хоць выглядалі яны як вагнераўцы. Мы спыталі пароль-водгук, адтуль не адказалі, стала ясна, хто яны.
У іх быў раставы акоп, адзін быў у ім, другі туды саскочыў. Завязалася перастрэлка. Кінуць у іх гранату я не мог: вакол раслі шчыльна пасаджаныя маладыя дрэвы і быў вялікі шанец рыкашэту. Думаю, пабрацімы вырашылі гэтаксама. Мы адцягнуліся [на сваю пазіцыю] і перадалі інфармацыю пра кантакт з ворагам. Я ўбачыў, што ў мяне ў аўтамаце заклініла патрон. Пачаў разбірацца, камандзір вырашыў, што трэба схадзіць яшчэ раз [у бок ворага]. Я застаўся з бэпэлашнікам. Ён мусіў даваць карцінку, а я — выправіць момант са зброяй і дзяжурыць на рацыі. Замест мяне пайшоў хлопец, які для мяне быў прыкладам спакою. Каб не здаралася, ён заўсёды «на спока», усё ў яго пад кантролем. І тут яго параніла. Я чуў у рацыі, як ён крычыць: «Я „трыста“, я „трыста“». У яго голасе было нешта, што мяне захапіла і скавала. Падумаў: калі нават з ім такое, то што наогул дзеецца вакол.
Бэпэлашнік (ён наогул баявы медык, а лётаць — яго хобі), сказаў: «Вяртай дрон, а я пабег да хлопцаў». Я разгубіўся і «плюсануў» (пагадзіўся. — Заўв. рэд.). Пазней, рэфлексуючы, зразумеў, што мусіў ісці з ім, бо баявая адзінка — гэта два чалавекі. Дзякуй богу, з хлопцам усё добра. Яму аказалі дапамогу і эвакуявалі.
— Што было з вамі?
— Пасля эвакуацыі камандзір папрасіў мяне схадзіць па падмацаванне, прывесці пару хлопцаў-сумежнікаў да нас на пярэдні край. Калі вяртаўся, яны (чалавекі тры-чатыры) ішлі за мной. Мясцовасць была ў пагорках, падымаюся на адзін і чую свіст. Разумею, што метраў за 20 ад мяне разрыў. Хтосьці закрычаў, да гэтага я бачыў, што там стаялі нейкія людзі. А хлопцаў, якіх я вёў, побач няма. Яны ўбачылі знаёмых і, магчыма, падышлі павітацца, калі шчыра, не ведаю. Карацей, яны павярнулі, і туды акуопт прыляцела міна. У аднаго з тых, хто стаяў, было асколачнае ў жывот. Усе, хто ішоў за мной, пачалі яго эвакуяваць. Уласна, я нікога не прывёў.
Вярнуўся на пазіцыі ўвечары, там ужо было некалькі сумежнікаў з украінскіх падраздзяленняў. Мы знаходзіліся не ў акопе, а ў расцягнутай прыроднай складцы. Усяго чалавек дзесяць. Колькі ворагаў у пасадцы, не ведалі і проста сядзелі ў чаканні. А я яшчэ захварэў. Паводле адчуванняў, тэмпература ў мяне была градусаў 39. Мне далі вялікую грэлку, бо трэсла ад холаду.
Раніцай пачаўся кантакт. Камандзір з медыкам і яшчэ адным хлопцам узялі гранатамёты і выйшлі ў фланг. У нейкі момант чую — ззаду нешта звалілася, нібы вялікі мех з бульбай. Такі глухі ўдар. Паварочваюся — гэта камандзір, і ён дыхае так цяжка, быццам бег. Аказалася, у яго пранікальнае раненне ў грудную клетку з правага боку. Я перадаў па рацыі, што ён «трыста», і аказаў дапамогу, якую мог. Медык не адгукаўся. Калі я яго знайшоў (складка была доўгая), ён сядзеў ашаломлены і таксама паранены. Пазней высветлілася, што ў яго куля прайшла праз лапатку і прабіла лёгкае. Гэты чалавек ужо загінуў, ён проста герой… Ён заняўся камандзірам, крыху пазней мы атрымалі дазвол на эвакуацыю.
Камандзіра эвакуявалі ўтрох. Я, медык і яшчэ адзін баец, у якога было лёгкае раненне ў плячо. Мясцовасць прастрэльвалася. Побач пагорак. Я папрасіў кулямётчыкаў на флангу прыкрыць нас для адыходу. Быў момант, калі яны досыць высока падняліся з акопа (ледзь не ва ўвесь рост) і з крыкамі «Рускія, здавайцеся!» пачалі «насыпаць» (страляць. — Заўв. рэд.) у пасадку. Медык нешта ўкалоў камандзіру, ён прыйшоў у сябе і змог перабегчы праз пагорак. Як толькі ён гэта зрабіў, паваліўся без сіл.
Далей мы яго перамяшчалі на насілках. Калі беглі, былі ў большай бяспецы ад кантакту ў пасадцы, але заставаўся яшчэ флангавы. Таму ў адной руцэ трымалі мяккія ношы (тканевыя насілкі. — Заўв. рэд.), у другой — аўтамат. Разглядаліся. У нейкі момант я ўбачыў людзей без шаўронаў у цёмнай уніформе, а ў чорным — хадзіў «Вагнер». І я разумею: «Блін, капец». Наставіў на іх аўтамат, але нечакана адзін з мужчын павярнуўся і спытаў на ўкраінскай, ці не патрэбная нам дапамога. Мы выдыхнулі.
Пасля той задачы нашыя пяхотныя групы моцна парадзелі, шмат байцоў «затрохсоцілася». Таму нам далі каманду здымацца і ехаць на базу далёка ад Бахмута. Калі трапілі ў Кіеў, атрымалі час адпачыць. Я наведаў родных, якіх даўно не бачыў. А вярнуўшыся ў полк, зразумеў, што пакуль не гатовы зноў на баявыя. То-бок я гатовы фізічна, але не магу маральна.
— Што гэта значыць?
— Я не быў упэўнены, што ў крытычнай сітуацыі не ўпаду ў ступар. На гэтай задачы такога не здарылася. Але я не ведаў, як складзецца на наступных. А я не хацеў падставіць групу.
— На задачах вам было страшна?
-У нейкі момант было… Падчас кантакту адрэналін мацнейшы за страх, але калі ўсё заціхае ці спыняецца, страх зноў накрывае.
«Цяпер даю рэкрутам больш палёгкі»
— Як вы сказалі камандзіру, што больш не паедзеце на фронт?
— Абдумаўшы ўсё, напісаў яму ў мэсэнджары, патлумачыў сітуацыю. Я нічога не хаваў і не прыдумляў. Ён адказаў: «Усё разумею. Ад хлопцаў са сваёй баявой «пяцёркі» (Джэсіка быў у групе пяхоты. — Заўв. рэд.) я таксама нічога не хаваў. Памятаю размову з адным з хлопцаў. Я сказаў: «Брацік, не магу пакуль вярнуцца». Ён адказаў: «Я ўсё зразумеў». Вось і абмеркаванне.
— Чаму камандзіру напісалі паведамленне, а не сказалі асабіста?
— Мы былі ў розных лакацыях, розныя справы, не атрымлівалася сустрэцца. Плюс няёмкасць, не ведаў, як ён адрэагуе (але гэта мяне хвалявала ў апошнюю чаргу). Наогул, за ўвесь час я ні разу не сутыкнуўся з асуджэннем ці падколамі праз сваё рашэнне.
— Па-вашаму, чаму? Усё ж мужчынскі калектыў досыць жорсткі, як мне здаецца.
— Не ведаю. Магчыма, тут два варыянты. Першае — мне пашанцавала з хлопцамі, з якімі служу. Другое — можа, мужчынскі калектыў больш жорсткі ў мірны час, а не на вайне.
— Як хутка для вас знайшлася новая праца ў палку?
— Ёсць хлопцы, якія пасля такіх сітуацый з’язджалі ў Польшчу. Я ведаў, што застануся, але не разумеў, чым займуся. Калі быў рэкрутам у навучальным цэнтры, недалёка ад нас фармавалася брыгада УСУ. Мы скончылі вучэбку і тыдзень чакалі да адпраўкі на палігон. А ў іх усё толькі пачыналася, і не было інструктараў. Яны, груба кажучы, нічога не ўмелі і папрасілі мяне і яшчэ аднаго хлопца дапамагчы з заняткамі. Мы ім выкладалі тое, што самі толькі прайшлі. Тады нехта жартам сказаў, што ў мяне нядрэнна атрымліваецца.
Пазней, калі напісаў у штаб, спытаў, у чым бы я мог дапамагчы, мне адказалі: «А ты б не хацеў быць інструктарам?» Я пагадзіўся, і са мной пачаў займацца Кіт (на той момант быў камандзірам палка). У яго вялікі досвед інструктарства ў «Азове». Мы працавалі тры тыдні. Потым з ім і двума афіцэрамі ССА (сіл спецыяльных аперацый. — Заўв. рэд.) паехалі на палігон, дзе яны зладзілі мне 10-дзённы вышкал.
— Выходзіць, прыкладна праз месяц вы ўжо сталі інструктарам. Ці дастаткова было ведаў?
— Гэта ж усё назапашваецца. Старую савецкую базу я атрымаў у войску, яшчэ нейкія веды — на вайсковай кафедры ва ўніверсітэце. Потым курс у вучэбцы, баявыя, ды і сам я шмат займаўся. Калі прыехаў на базу падрыхтоўкі, інструктары ў нас былі плюс-мінус універсальнымі. То-бок чалавек (я ў тым ліку) мог выкладаць тактычную медыцыну, тактыку малых групаў, асновы абыходжання са зброяй, фізпадрыхтоўку і гэтак далей. На кожным занятку мы працавалі амаль поўным складам. Вучыў сам і пераймаў досвед у калег.
— З кім вы цяпер працуеце? Ёсць адчуванне, што добраахвотнікі з Беларусі ўжо скончыліся.
— Полк Каліноўскага ўваходзіць у склад Міжнароднага легіёна пры ГУР МАУ (Галоўным упраўленні разведкі Міністэрства абароны Украіны. — Заўв. рэд.). Цяпер набор рэкрутаў ідзе крыху інакш. Калі раней яны прыязджалі канкрэтна ў полк, то цяпер не. Яны збіраюцца ў пэўным месцы, дзе іх чакае лекава-медыцынская камісія, а потым селекцыя. Яна адбываецца якасней: ідзе больш строгі адбор кандыдатаў па фізічных паказчыках, а таксама іх псіхатэсты (псіхалагічныя тэсты. — Заўв. рэд.). Тыя, хто прайшоў адбор, прыязджаюць у вучэбку трэніравацца, пасля чаго трапляюць у полк. Калі раней 99 працэнтаў рэкрутаў былі беларусы (часам палякі, хтосьці з Расіі ці іншых рэгіёнаў), то цяпер да нас хочуць далучыцца мужчыны з іншых краін: калумбійцы, новазеландцы, амерыканцы, іспанцы, палякі. Беларусы таксама прыязджаюць. Не так шмат, як у пачатку вайны, але вяртаюцца нават тыя, хто калісьці ад нас сыходзіў і звальняўся.
— За гэтыя паўтара года змянілася тое, як вы вучыце?
— Асноўныя дысцыпліны засталіся, гэта ўсё ж база, але ёсць моманты, на якія робім дадатковы акцэнт. Усё ж вайна мяняецца. Напрыклад, цяпер стала больш дронаў, таму мы вывучаем, як схавацца ад іх, лепш замаскавацца, хутчэй выкапаць акоп і гэтак далей.
Плюс за гэтыя паўтара года я многае даведаўся, таму пачаў інакш будаваць заняткі, звяртаць увагу на дробязі, якія раней мог апусціць. Дапусцім, стральба. Адпрацоўваем тры пазіцыі — стоячы, седзячы, лежачы. Раней мог не ўспомніць, што падчас змены пазіцыі трэба паглядзець, хто ў мяне злева, справа, ззаду, каб не трапіць пад агонь пабрацімаў. З часам стаў вучыць дзяцей, што гэта вельмі важна. А яшчэ цяпер даю рэкрутам больш палёгкі.
— Нечаканы момант.
— Наогул, я заўсёды стараўся сачыць за здароўем хлопцаў, бо многія не прызнаюцца, што ў іх, дапусцім, нешта баліць. Думаюць, да іх неяк па-іншаму пачнуць ставіцца ці выганяць. Я шмат разоў тлумачу, гэта не так, і ўсё роўна некаторыя хаваюць траўмы, грыжы, пратрузіі. Цяпер я, напрыклад, кажу: «Акей, лепш адпачніце, адновіце нагу, чым потым атрымаеце жорсткае расцяжэнне сухажылля і выпадзеце на месяц».
Калі толькі пачынаў працаваць, быў больш строгі ў гэтым пытанні. Чаму? Напэўна, таму што нас у вучэбцы ніхто не шкадаваў. Калі быў рэкрутам, у нас фізпадрыхтоўка была не па гадзіне-паўтары на дзень, як цяпер у праграме, а даўжэй. Да таго ж першую гадзіну (з чатырох) заняткі па тактыцы малых групаў пачыналіся з фізнагрузкі за тое, што хтосьці нешта не вывучыў, няправільна адказаў. Увесь гэты час мы «рыгалі» (смяецца). Не ў прамым сэнсе. То-бок рабілі фізічныя практыкаванні.
Некалькі разоў у мяне было такое, што мы паўзлі колы ў экіпіроўцы, і я думаў: «Зараз устану, скажу інструктару ўсё, магчыма, нават плюну і паеду». Потым дапаўзаў да фінішу. А там ужо разумеў: сіл злавацца няма.
— А вы цяпер выкарыстоўваеце падобныя пакаранні?
— Вядома! (смяецца) Падрыхтоўцы людзей надаецца вялікая ўвага, бо за тры-чатыры тыдні ім трэба даведацца столькі інфармацыі, колькі, калі б не вайна, яны маглі б вучыць тры-чатыры месяцы. Уся тэорыя падмацоўваецца практыкай. Напрыклад, падчас тактычнай медыцыны рэкруты нешта адпрацоўваюць на сабе, нешта на манекенах.
Але каб што-небудзь адпрацоўваць, гэта трэба ведаць. Напрыклад, у які момант я магу сабе дазволіць уставіць назафарынгіяльную трубку (сродак для экстраннай дапамогі пры парушэнні дыхання. — Заўв. рэд.)? Паміж якімі рэбрамі я мушу калоць дэкампрэсійную іголку? Я заўсёды тлумачу людзям, што не вучу іх суперкласна ваяваць, як «рэксы» (выведнік экстра-класа. — Заўв. рэд.). Я вучу іх, як не памерці за першыя хвіліны бою.
Калі чалавек матываваны, яму не трэба нагадваць, што ў яго ёсць хатняе заданне. Напрыклад, у поўнай экіпіроўцы накласці турнікет на кожную канцавіну па 10 разоў, запісаць час і паказаць мне, бо мы імкнёмся да 30 секундаў. Але ёсць тыя, хто ставіцца да гэтага нядбайна. Але калі я папрасіў ведаць правілы бяспечных паводзін са зброяй, а там усяго шэсць радкоў, то іх трэба расказваць слова ў слова, а не казаць мне: «Я не вывучыў». Вядома, за такое будзе пакаранне.
— Якое?
— Усё, што хочаш — адцісканні, берпі (камбінацыя з некалькіх паслядоўных элементаў: прысяданні, адцісканні і скачкі — Заўв. рэд.), бег з аўтаматам — карацей, нешта фізічнае, плюс яшчэ адна лекцыя пра тое, чаму гэта важна ведаць і ўмець. Зноў жа, ніхто нікога не б’е, не абражае.
— Было такое, што хтосьці з рэкрутаў пасля трэніровак кінуў вам у твар: «Я з’язджаю»?
— Было некалькі разоў. Было і такое, што людзі разумелі, што не вывозяць фізічна, таму лепш з’ехаць. У такіх выпадках я спрабаваў растлумачыць, што неабавязкова ісці ў пяхоту, можна выбраць іншыя падраздзяленні. На кагосьці гэта не дзейнічала, а хтосьці заставаўся. Быў хлопец, які праз праблемы са здароўем скончыў вучэбку заўчасна. Я прапанаваў яму знайсці сябе ў палку ў чымсьці іншым. Ён паслухаў. Паводле апошніх навінаў, што мне пра яго расказвалі, у яго ўсё добра, служыць.
— Я правільна злавіла, вы звяртаецеся да рэкрутаў на «вы»?
— Так, я паважаю гэтых людзей за іх выбар. Плюс гэта субардынацыя. Я ўсім хлопцам кажу, што як толькі заканчваецца перыяд навучання, можаце звяртацца да мяне на «ты». І гэта нармальна, мы ўсе пабрацімы, але ў вучэбцы мы на «вы».
Потым з гэтымі зваротамі часам даходзіць да камедыі. Напрыклад, паўгода таму я трэніраваў байца з пазыўным Хіп. Мы з ім да гэтага часу добра камунікуем. Калі сустракаемся, ён звяртаецца да мяне: «Пан Джэсіка», а я да яго, напрыклад: «Хіп, вы не хочаце паехаць у краму?», «Хіп, вам кавы зрабіць?».
«Першыя дзесяць месяцаў, калі я толькі пачаў займацца з хлопцамі, у мяне быў нонстоп-рэжым»
— Вы рыхтуеце рэкрутаў псіхалагічна да таго, што давядзецца страляць у людзей?
— Не, я з гэтым не працую, бо ў большасці выпадкаў ніколі не ведаеш, што чалавек зробіць, калі ўпершыню апынецца на фронце. Вядома, ёсць нейкія рэдфлагі (маячкі. — Заўв. рэд.), як цяпер модна казаць. Напрыклад, вось гэты бравы баец, а гэты — цішэйшы. А вось гэты стрэліў з аўтамата, і відаць, што ён яго баіцца. Нешта можна западозрыць, нейкія прагнозы зрабіць. Але не факт, што яны пацвердзяцца.
У нас ёсць стрэс-псіхатэсты на псіхалагічную стрэсавую ўстойлівасць. Адзін з іх заключаецца ў тым, што чалавеку трэба ўпасці спінай наперад з трохметровай вышыні, а ўнізе астатнія рэкруты — твая каманда — трымаюць нацягнутым тэнт. Гэта паказвае, што ты давяраеш ім, а яны не хочуць падвесці цябе.
Ну і варта ўдакладніць, што далёка не ўсе ідуць у пяхотныя падраздзяленні. Многія становяцца артылерыстамі, бэпэлашнікамі, медыкамі і гэтак далей.
— За гэтыя паўтара года вы так і не ездзілі на баявыя?
— Я некалькі разоў быў на, назавём гэта, калябаявых. Трэніраваў падраздзяленні на тэрыторыях недалёка ад ворага, дапамагаў загружаць-выгружаць боепрыпасы і гэтак далей. Але непасрэдна баявых задач я не выконваў.
— Як думаеце, чаму? Усё ж вы ўжо столькі ведаеце і ўмееце.
— Можа, пасля вайны з гэтым як-небудзь разбярэцца псіхолаг. У мяне некалькі разоў было такое, што я хацеў плюнуць і вярнуцца на фронт, але эмоцыі сціхалі, і гэта знікала.
— Рэкруты не пыталі, маўляў, як гэта вы нас вучыце, калі самі не ўдзельнічаеце ў баявых задачах?
— Не, але я ніколі ні ад кога гэтага не хаваў. На першым знаёмстве з рэкрутамі я і яшчэ адзін інструктар, якога таксама «паплавіла», заўсёды расказвалі, хто мы, які ў нас досвед. Казалі, што рабілі на фронце тое і тое, нас «паплавіла», і цяпер мы тут, і нашая задача — перадаць свой досвед. Да таго ж хлопцы ведалі, што я езджу на каля баявыя.
— Ці вывучаеце вы тое, як трэніруюць расійскіх вайскоўцаў?
— Спецыяльна не, але перыядычна манітору. Хоць у сацсетках гэтыя відэа самі сабой трапляюцца.
— Ёсць нейкія кардынальныя адрозненні ў падрыхтоўцы байцоў у іх і ў вас?
— Калі мы гаворым пра цяпер, а не тады, калі яны адпраўлялі мобікаў (мабілізаваных. — Заўв. рэд.), то база не так і адрозніваецца. Усё ж і нам, і ім у першую чаргу трэба навучыць чалавека тактычнай медыцыне, страляць, капаць акопы… З таго, што заўважаў, у медыцыне расіяне шмат перанялі ў натаўскай арміі. Раней, напрыклад, многія з іх выкарыстоўвалі жгуты Эсмарха (гумовыя жгуты. — Заўв. рэд.). Я глядзеў і радаваўся, што так, працягвайце гэтаксама. Цяпер у большасці турнікеты. Думаю, яны многае падглядаюць у натаўскай сістэме, хоць кажуць, што самі прыдумалі. А наогул, прайшоў час, калі ўсе слухалі Аляксея Арастовіча і казалі, што Расія нічога не можа. Калі б гэта было так, вайна б ужо скончылася. Іх нельга недаацэньваць ні ў якім разе.
— Ці ёсць у вас у падрыхтоўцы нешта, што вы падгледзелі?
— Такога, каб я падгледзеў, пераняў і пачаў гэтаму вучыць, не было. Але я сустракаў у іх нейкія цікавыя моманты з разраду «можна яшчэ і так зрабіць». Напрыклад, месяца паўтара таму ўбачыў нейкі іншы спосаб замены магазінаў у аўтамаце. Гэта не ўплывала на хуткасць перазарадкі, таму я не надаў гэтаму значэння.
— Што робіць інструктар, калі няма групы?
— Першыя дзесяць месяцаў, калі я толькі пачаў займацца з хлопцамі, у мяне быў нонстоп-рэжым, дзе ні выдыхнуць, ні прадыхнуць, ды і, у прынцыпе, не хацелася. Мне неяк нават сказалі: «Табе трэба з’ездзіць у адпачынак. Гэта загад». Я адказаў, што не магу, у мяне група. Апошнія паўгода, калі рэкрутынг пачаў прасядаць, пачаліся невялікія перапынкі. Дзесьці я ездзіў на курсы павышэння кваліфікацыі, дзесьці, калі мог, пісаў рапарт і на пару дзён адпраўляўся да родных ці ў Львоў. З’явіўся асабісты час.
— Сумна ад таго, што добраахвотнікаў усё менш?
— Ад замежнікаў адбою няма (хоць і іх стала крыху менш), але калі мы гаворым пра беларусаў, то я б, напэўна, сказаў, што мне крыўдна ці нават непрыемна. Не ведаю, якое слова падабраць, бо я не разумею, дзе яны.
— Што вам казалі рэкруты пра вашую працу?
— Некалькі разоў казалі дзякуй за тое, што прымушаў бегаць, поўзаць і гэтак далей, бо байцу гэта спатрэбілася. Неяк мне падаравлі бейсбольную біту, на якой напісана «Рускі ваенны карабель, ідзі (на тры літары)».
А яшчэ ў нас ёсць такі прыкол: мы з хлопцамі кажам, што галоўнае на вайне — гэта стыль. А што такое стыль — гэта ўжо кожны сам для сябе разумее. Неяк мы жартавалі пра ружовы колер. Хіп носіць дрэды, і ў яго была ўплеценая ружовая стужачка. Ён яе зняў і падарыў мне. Ужо паўгода нашу яе завязанай на запясці.
Чытайце таксама
